خورشید قلب منظومه شمسی ما است. همه اجسام واقع در منظومه شمسی شامل سیارات، ستاره‌های دنباله دار و سـیارکها بـه دور آن می‌چرخند. منظومه شمسی از خورشید، هشت سیاره و اقمار آنها تشکیل شده است. هنگامی که در شب به آسمان چشم می‌دوزیم، نقاط نورانی متحرک زیادی در بین ستارگان حرکت می‌کنند. این » ستاره‌های سرگردان«همان سیاره‌ها هستند. پیدایش منظومه شمسی ما به حدود 4,6 میلیارد سال پیش بر می‌گردد. دانشمندان بر این باوراند که منظومه شمسی هنگامی که آشـفتگی ناشی از ابرهایی از غبار و گاز حاصل از یک ابرنواختر یا انفجار یک ستاره نزدیک ایجاد شده، به وجود آمده است. این انفجار منجر به تـشکیل امواجی در فضا شده که ابرهای غبار و گاز را فشرده کرد. نیروی گرانش، گاز و غبار را به سمت یکدیگر متراکم کرده و سبب شده که ایـن ابـر به سحاب خورشیدی متراکم شود. این سحاب چرخیده و متراکم‌تر و مرکز آن داغتر شد. صفحه دایره‌ای از غبار و گاز که لبه‌های پیرامـونی آن سرد بوده ولی مرکز آن داغ بوده است. همچنان که این صفحه دایره‌ای نازک‌تر می‌شد، ذرات و اجسام به یکدیگر می‌چسبیدند تـا سیاره‌ها یا اقمار را تشکیل دهند. سیاره‌هایی مانند زمین، که از مواد سنگی ساخته شده، در نزدیکی مرکز ابر تشکیل شده‌اند. سیاره‌هایی ماننـد مشتری در نزدیکی نواحی بیرونی که حاوی مواد یخی بوده تشکیل شده‌اند. مرکز ابر آنقدر داغ بوده که به ستاره‌ای به نام خورشـید تبـدیل شد!
......
